(حضرت رباب )

رباب، دختر امرء القيس بن عدي، همسر سيد الشهدا «ع‏» و مادر سکينه و علي‏اصغر (عبدالله). او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسيران به شام رفت، سپس به‏ مدينه بازگشت و مدت يک سال براي سيد الشهدا «ع‏» عزاداري کرد و مرثيه‏هايي هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگاراني از اشراف و بزرگان قريش را رد کرد و حاضر نشد با کسي ازدواج کند.در سوگ ابا عبدالله‏ «ع‏» پيوسته گريان بود و زير سايه نمي رفت، از فرط گريه و اندوه بر شهادت حسين‏ «ع‏» يک سال بعد (در سال 62 هجري) جان باخت.[1] ازجمله سروده‏هاي او در شهادت امام حسين‏ «ع‏» ابياتي است که اينگونه شروع مي‏شود:

ان الذي کان نورا يستضاء به
في کربلاء قتيل غير مدفون

سبط النبي جزاک الله صالحة
عنا و جنبت‏ خسران الموازين... [2] .

حسين بن علي‏ «ع‏» نيز به اين همسر با فضيلت و ادب و دخترش سکينه و خانه‏اي که‏ اين دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و مي فرمود:

لعمرک انني لاحب دارا
تحل بها سکينة و الرباب

احبهما و ابذل جل مالي
و ليس لعاتب عندي عتاب[3] .

به جانت سوگند، خانه اي را که سکينه و رباب در آن است دوست دارم. اين دو را دوست دارم و همه ثروتم را در اين راه مي بخشم و جايي براي ملامت هم نيست.


پی نوشتها :
[1] ادب الطف، شبر، ج 1، ص 63، کامل، ابن اثير، ج 2، ص 579.
[2] اعيان الشيعه، ج 6، ص 499.
[3] همان.

(فاطمه، دختر امام حسين‏)

فاطمه بنت الحسين‏ «ع‏»، بانويي با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب زنده‏داري وعبادت بود و روزها روزه مي‏گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روايت ونقل حديث بود.[1] در سفر کربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در کوفه نيز به سخنراني‏افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت.[2] در کاخ يزيد، چشم يکي از وابستگان حکومت که به او افتاد، از يزيد خواست که او را به ‏وي ببخشد.حضرت زينب بشدت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب ‏آورد.[3] وي همسر عموزاده خويش حسن بن حسن‏ «ع‏» بود.پس از فوت شوهر، يک سال‏ خيمه‏اي افراشت و براي او به سوگ و ماتم نشست.[4] وي تا زمان امام صادق‏ «ع‏» را درک کرد. در سال 117 ه.در حالي که هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاک سپرده شد.[5] .

(لیلی)

ليلي دختر ابو مرة ثقفي، همسر امام حسين‏ «ع‏» و مادر علي اکبر، از زنان فاضل‏ عصر خويش بوده است.[1] بر خلاف آنچه مشهور است، در کتابهاي معتبر و مقتلها نامي از ايشان در جريانات کربلا، کوفه و شام نيست.[2] .


پی نوشتها :
[1] لغت‏نامه، دهخدا.
[2] منتهي الآمال، ج 1، ص 335.

حضرت رقیه(ع)

دختر سه چهار ساله ابا عبدالله الحسين‏ «ع‏» که در سفر کربلا همراه اسراي اهل بيت‏ بوده و در شام، شبي پدر را به خواب ديد و پس از بيدار شدن بسيار گريست و بي‏تابي کرد و پدر را خواست.خبر به يزيد رسيد.به دستور او سر مطهر امام حسين‏ «ع‏» را نزد او بردند و او از اين منظره بيشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در خرابه شام (که محل ‏اقامت موقت اهل بيت بود) جان داد.[1] البته درباره اين دختر و شهادتش، ميان مورخين نظر واحدي وجود ندارد.
خردسالي اين دختر و عواطفي که نام و يادش و کيفيت جان باختنش و مدفن او بر مي‏انگيزد شگفت است و شيعيان به او علاقه خاصي دارند.محل دفن او کنار يک‏ بازارچه قديمي و با فاصله از مسجد اموي در دمشق قرار دارد و چندين بار تعمير شده‏ است.آخرين تعمير و توسعه در سال 1364 شمسي از سوي ايران آغاز شد و پس از چند سال به پايان رسيد.[2] اينک حرمي بزرگ و باشکوه براي آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که زيارتگاه دوستداران اهل بيت است.

         از بهر ياد بود از اين نهضت بزرگ                             در شهر شام، دخترکي را گذاشتيم

         تا دودمان دشمن ظالم فنا شود                             آنجا رقيه را به حراست گماشتيم

پی نوشتها :
[1] کامل بهايي، ص 179، منتهي الآمال، 437.
[2] شام سرزمين خاطره‏ها، ص 111.

از جنايتهاي سپاه عمر سعد، آتش زدن خيمه‏هاي امام حسين‏ «ع‏» و اهل بيت او در روزعاشورا بود.پس از آنکه امام به شهادت رسيد، کوفيان به غارت خيمه‏ها پرداختند، زنها رااز خيمه‏ها بيرون آوردند، سپس خيمه‏ها را به آتش کشيدند.اهل حرم، گريان و پابرهنه دردشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.[1] امام سجاد «ع‏» در ترسيم آن صحنه فرموده‏است: به خدا قسم هر گاه به عمه‏ها و خواهرانم نگاه مي‏کنم، اشک در چشمانم مي‏دود و به‏ ياد فرار آنها در روز عاشورا از خيمه‏اي به خيمه ديگر و از پناهگاهي به پناهگاه ديگرمي‏افتم، که آن گروه فرياد مي‏زدند: خانه ظالمان را بسوزانيد![2] اين آتش، امتداد همان آتش ‏زدني بود که پس از رحلت پيامبر، در خانه زهرا «ع‏» با آن سوخت و آتش کينه‏هايي بود که ‏از بني هاشم و اهل بيت در سينه‏ها داشتند.به ياد اين حادثه، در مراسم عاشورا در برخي‏مناطق رسم است که خيمه‏هايي به نشان خيام اهل بيت بر پا مي‏کنند، ظهر عاشورا به آتش ‏مي‏کشند، تا احياگر ياد آن ستمي باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت.

  آتش به آشيانه مرغي نمي‏زنند                                گيرم که خيمه، خيمه آل عبا نبود


پی نوشتها:
[1] بحار الانوار، ج 45، ص 58.
[2] حياة الامام الحسين، ج 3، ص 299.

فرض کن حضرت مهدی(عج)به تو میهمان گردد،

ظاهرت هست چنانکه خجالت نکشی؟!

باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟!

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟!

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟!

پول بی شبهه و سالم ز همه دارائیت داری؟!

آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟!

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟!

با چنین شرط که در حافظه اش دستی نبری!!

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران

میتوان گفت ترا شیعه ی اثناء  عشری؟!

علی‌اصغر اصغری، فرزند شهید تازه تفحص‌شده تهرانی «علی‌ اصغر اصغری» شش ماه بعد از شهادت پدرش به دنیا آمده است، هیچ تصویر زنده‌ای از رابطه پدر و پسری ندارد اما پدر شهیدش در نوجوانی بارها به خواب او آمده و حضور معنوی‌اش در لحظات زندگی او جاری است. پس از گذشت 31سال پیکر پدرش بازگشته و حالا می‌خواهد در سن 31 سالگی پیکر مطهر پدر شهیدش را تشییع کند. می‌گوید پدرش عاشق گمنامی بوده و حالا بازگشت این پیکر قطعاً حکمتی دارد.

فرزند شهید اصغری از خصوصیات اخلاقی و رفتاری پدرش می‌گوید: من بعد از شهادت پدرم به دنیا آمدم. شخصاً از رابطه پدر و پسری خاطره‌ای ندارم اما چون افتخاری نصیب ما شده که از خانواده شهدا باشم همان چیزهایی را که همه از شهدا و مرام آن‌ها می‌دانیم، از پدرم هم به همان اندازه درک کرده‌ام.

مستقیم در چشم پدر و مادرش نگاه نمی‌کرد/«تقوا» در صدر صفت‌های اخلاقی‌اش جا داشت

او ادامه می‌دهد: نمی‌توانم بگویم اسطوره اما پدرم طبق تعاریف و اوصاف کسانی که با او بوده‌اند, بسیار آدم باتقوایی بوده. آدمی که از نفس خود بسیار مراقبت می‌کرده است. بر احترام به پدر و مادر تاکید فراوانی داشته است. بین دیگر فرزندان خانواده طریقه احترام گذاشتنش با بقیه فرق داشت. حتی از مادرم و عموهایم هم شنیده‌ام که به این اندازه هم به خودش اجازه نمی‌داد که مستقیم در چشم مادر و پدرش نگاه کند. پدرم آنچه را که واقعا اشاره قرآن و اهل بیت(ع) بوده، عینا اجرا کرده است. برایم عجیب است که هرجا و از هر زاویه که نگاه کنی، جوانی در سن و سال ایشان انقدر مراقبت داشته و حواسش جمع بوده است. نمی‌دانم می‌شود اسم اسطوره روی آن گذاشت یا نه. پدرم در مراقبت از نفس خیلی از سنش جلوتر بوده است. دستگیری اش خیلی عالی بود به دور و اطرافش توجه بسیاری داشته است. مهربانی خاصی داشت. اگر حتی برای کسی دلشکستگی‌ای ایجاد می‌شد خیلی زود آن را جبران می‌کرد، تا کسی از او آزرده خاطر نشود. در مجموع تقوای ایشان، در صدر صفت‌هایشان قرار داشت.

پدرم را میان شهدای گمنام حس می‌کردم

او در پاسخ به اینکه چقدر منتظر پیکر پدر شهیدش بوده است، می‌گوید: اگر بگویم که منتظر نبوده‌ام حقیقت ندارد و نمی‌شود. اما با توجه به شرایط شهادت پدرم، وضعیت ایشان در خاک عراق و فاصله‌ای که داشته، اطلاع داشتیم؛ وقتی سال‌ها گذشت و زمان طولانی شد تا این اواخر به عنوان یک شهید گمنام به ایشان نگاه می‌کردم و پدرم را در میان شهدای گمنام حس می‌کردم. حقیقتاً فکر نمی‌کردم بعد از این همه مدت مستقیماً با پیکر پدرم رو به رو شوم.

گمنامی یکی از علایق پدرم بود/خواست خودش بود آنچه که «هست» درک نشود

علی‌اصغر اصغری از ارتباط خاصی که با پدرش دارد می‌گویدک من همیشه ارتباط خاصی با شهدای گمنام داشتم و مطمئن بودم پدرم میان این‌ شهدا است. یکی از علایق ایشان این بوده که  از گمنامی‌ها باشد. پدرم رئیس عقیدتی سیاسی لشکر 17 بوده‌ است. پدربزرگم وقتی دفتر ایشان را در سپاه قم دید فهمید جایگاه کاری و فعالیتی او در حد یک سردار بوده و هیچکس جایگاه واقعی ایشان را درک نکرده بودند. بعضی وقت‌ها یک چیزهایی می‌شنوم و می‌فهمم خواسته‌ خودش بوده است که گمنام باشد. پدرم هم در موقعیت کاری در جنگ، هم از نظر شخصیتی و فعالیتی در قم و تهران بسیار از جایگاه بالایی برخوردار بوده است اما علاقه داشته تا گمنام بماند. برای من خیلی جالب بود و مطمئن بودم خواست خودش بوده که آنچه که هست درک نشود و این ویژگی خاص ایشان است. حکمت این برگشتن را هنوز نتوانستم حلاجی کنم.

مادرم دو سال با پدرم زندگی کرد و 31 سال با یاد پدرم

فرزند شهید تازه تفحص‌شده تهرانی در پاسخ به اینکه در این مدت چه کسی بیشتر منتظر خبری از شهید اصغری بوده است، توضیح می‌دهد: من که از دل اقوام خبر ندارم اما  فکر می‌کنم پدر و مادر چشم انتظاری خاص خودشان را دارند. فکر می‌کنم مادرم طی این سال‌ها بیشتر از هر کسی چشم انتظار پدرم بوده و با ایشان زندگی کرده است. ایشان حدود دوسال با پدرم زندگی کرده است یعنی اوایل سال 60 با هم ازدواج کردند و پدرم در سال 62 به شهادت رسید اما سال‌های پس از شهادت را هم به یاد پدر زندگی کرد. به نظر من چون اعتقاد این است که شهدا زنده هستند نگاه چشم انتظاری صرف برای بازگشت پیکر سطحش پایین‌تر از آن است که فرد لحظه به لحظه زندگی‌اش را با شهدا بگذراند و با آن‌ها زندگی کند.

او نمی‌داند چقدر شبیه پدرش شده و رفتارو سکناتش چقدر به او نزدیک است، در این باره توضیح می‌دهد و می‌گوید: خودم هم نمی‌دانم چقدر شبیه ایشان شده‌ام دیگران باید در این مورد نظر دهند اما سعی می‌کنم که شبیه باشم. تلاشم این است اما می‌دانم شرایط بزرگ شدن و تربیتی ما در اوضاع بعد از جنگ و بعد از فوت حضرت امام(ره) بسیار سخت بوده است.  من از شخصیت ایشان فاصله دارم، فاصله هم زیاد است اما همیشه برای کم شدن این فاصله تلاش می‌کنم.

حضور معنوی پدرم را بارها در زندگی حس کرده‌ام

علی اصغر اصغری که نام پدر شهیدش را بر او نهاده‌اند، تصویری از پدر ندارد اما کمک او  را در زندگی‌اش حس کرده و معتقد است ارتباطش با پدر همیشگی مانده. او در این رابطه می‌گوید: قبل از ازدواج در موقعیت‌های فردی و بعد از ازدواج در موقعیت‌های زندگی حضور پدرم را با تمام وجود لمس کرده‌ام. در دوران بچگی و نوجوانی چند بار خوابشان را دیده بودم؛ دیگر سال‌هاست که به خوابم نیامده‌اند. اما از نظر معنوی, حضور ایشان را حس می‌کنم اگر جایی هم باشد که حس نکرده‌ام به خاطر دوری خودم بوده است. ایشان همیشه هست پیگیر همه چیز, و هوای ما را دارد. این به من ثابت شده است.

درمبارزه با کومله و ضدانقلاب حضور داشت/جزو هسته تشکیل دهنده سپاه کردستان بود

او از جزئیات نحوه شهادت پدر چیزی نمی‌داند می‌گوید: ایشان با تعداد کمی از جزیره مجنون به سمت بصره پیشروی می‌کنند. یکی از فرزندان آیت‌الله سعیدی هم که از دوستان نزدیک پدرم بوده به ایشان می‌گوید نرو حضور شما اینجا لازم است اما پدرم قبول نمی‌کند و می‌روند. ایشان از اوایل انقلاب که در کردستان با کومله و نیروهای ضد انقلاب درگیری‌هایی وجود داشت بارها مجروح شده بود. از تشکیل دهندگان هسته اصلی سپاه آنجا هم بود. پدرم در ابتدای انقلاب در فعالیت‌های انقلابی و جهادی از همه جلوتر بود و به کرات به جبهه اعزام شده بود که طی این اعزام‌ها مجروحیت بسیاری برایش اتفاق افتاد. ترکش‌های زیادی خورده بودند. یکبار هم دستش هم تا مرز جدا شدن رفته اما با وجود سنگینی مجروحیت بهبود یافت.

خترک 6ساله که سرطان داشت  قبل از ورود به اتاق عمل با چشمای لرزون

روبه پرستار گفت:

من مامان بابام پول ندارن...میشه قبل از عمل بمیرم....

بیایدبرای همه کودکان سرطانی دعا کنیم...

باقراردادن این مطلب توی وبلاگتون تعداد بیشتری برای کودکان سرطانی دعا میکنند...

امروز روز پنجم است که درمحاصره هستیم.

آب ونان را جیره بندی کرده ایم.عطش همه را

هلاک کرده است،همه راجز شهداکه حالادر

انتهای کانال خوابیده اند؛دیگرشهدا تشنه نیستند.فدای لب تشنه ات ای پسر فاطمه(ع)

آخرین برگ دفترچه یادداشت یکی از شهدای گردان

حنظله لشگکر27 محمدرسول الله(ص)در کانال سوم

فکه که درحین تفحص به دست آمده.

چندی است خبرهای زیادی از شناسایی شهدای گمنام می‌آید که پس از خاکسپاری خبر شناسایی‌شان می‌آید و تکلیف هویت نامعلوم‌شان روشن‌ می‌شود. شهدایی که هویت‌شان به وسیله آزمایش DNA مشخص می‌شود. «شهید سعید علی‌مددی» شهید گمنامی بود که چهار سال پس از تدفینش شناسایی شد و مادرش را از دنیای دل‌نگرانی‌ها و چشم‌انتظاری‌ها رها کرد. سعید علی‌مددی، متولد سال 1343 از محله زرگنده تهران که با عضویت در پایگاه بسیج محمد رسول الله مسجد زرگنده با علاقه به جبهه و فرمایشات امام به استقبال مبارزه رفت. پس از مدتی در سن 18 سالگی در سال 1361 در جبهه‌های خرمشهر به شهادت می رسد.

شهید علی‌مددی در اردیبهشت ماه سال 89 به عنوان یک شهید گمنام در ستاد نیروهوایی ارتش در مرکز فرماندهی آموزش‌های هوایی سرلشکر خلبان شهید محمود خضرایی به همراه پیکر گمنام 18 ساله شهیدی دیگر به خاک سپرده می‌شود بی‌آنکه نشانی از او به جا باشد. پس از گذشت سه سال و چند ماه با پیگیری‌های مکرر بر  اساس جواب آزمایش DNA هویت این شهید شناسایی شده و در 28 مرداد ماه به مادر او خبر داده می‌شود.

عراقی ها چون در این عملیّات تلفات چندانی نداشتند، اسرا را زیاد اذیت نمی کردند. یکی از سربازان عراقی آمد بچّه ها را در آغوش گرفت و با آنها احوالپرسی کرد. حسابی تشنه بودیم. یکی از اسرا به نام مقصودی از عراقی ها آب خواست و برای این درخواست، توسط یکی از بعثی ها به اعدام محکوم شد که یک استوار عراقی مانع از اجرای حکمش شد.

حدود ۳۵ نفر بودیم؛ زخمی و سالم. دو نفر هم همان جا شهید شدند. تشنگی امان مان را بریده بود. هرچه اصرار می کردیم، آب نمی دادند. می گفتند: "ماه صیام. حرام، حرام!"

نمی دانم چه سنتی است بین این قوم و ندادن آب؟ بعداً که به بصره منتقل شدیم، دیدیم که اکثرشان نوشابه می خوردند. ۹روز در بصره بودیم؛ درون یک سالن سینما که ۲۰۰-۴۰۰ نفر اسیر در آن نگهداری می شدند. عکس بزرگی از صدام آنجا نصب کرده بودند که روز سوم- چهارم، به دست بچه ها تکّه تکّه شد. هنگام عبور از میان شهر، مردم برای تماشای اسرا به خیابان آمده بودند. بعضی ها ناراحت بودند و بعضی خوشحالی می کردند. در بیمارستان بصره، یک سرباز بود که ابتدا مجروحان فکر می کردند پرستار است. وقتی یک مجروح ایرانی می آوردند، با مهربانی خاصی به ملاقات او می رفت و می پرسید: "کجای بدنت درد می کند؟"

وقتی که مجروح می گفت دستم یا هر جایی دیگر، آن چنان با لگد به جایی که درد می کرد، می زد که مجروح بیچاره بی هوش می شد. چند نفر از بچه ها به خاطر این گونه کارهای وحشیانه و نبودن دکتر، به شهادت رسیدند؛ از جمله برادر "حسین خاکباز".

دو- سه نفر از سربازان عراقی در بصره، وقتی ما را با آن حالت دعا و راز و نیاز می دیدند، گریه می کردند و می گفتند: "به ما گفته اند شما آتش پرستید؛ در حالی که دعا می خوانید، اذان می گویید و نماز می خوانید!"

خدا: بنده ی من نماز شب بخوان و آن یازده رکعت است.

بنده: خدایا ! خسته ام! نمی توانم.

خدا: بنده ی من، دو رکعت نماز شفع و یک رکعت نماز وتر بخوان.

بنده: خدایا ! خسته ام برایم مشکل است نیمه شب بیدار شوم…

خدا: بنده ی من قبل از خواب این سه رکعت را بخوان

بنده: خدایا سه رکعت زیاد است

خدا: بنده ی من فقط یک رکعت نماز وتر بخوان

بنده: خدایا ! امروز خیلی خسته ام! آیا راه دیگری ندارد؟

خدا: بنده ی من قبل از خواب وضو بگیر و رو به آسمان کن و بگو یا الله

بنده: خدایا!من در رختخواب هستم اگر بلند شوم خواب از سرم می پرد!

خدا: بنده ی من همانجا که دراز کشیده ای تیمم کن و بگو یا الله

شب برایت حساب می کنیم بنده: اعتنایی نمی کند و می خوابد

خدا: ملائکه ی من! ببینید من آنقدر ساده گرفته ام اما او خوابیده است

چیزی به اذان صبح نمانده او را بیدار کنید دلم برایش تنگ شده است امشب با من حرف نزده

ملائکه: خداوندا! دوباره او را بیدار کردیم ،اما باز خوابید

خدا: ملائکه ی من در گوشش بگویید پروردگارت منتظر توست

ملائکه: پروردگارا! باز هم بیدار نمی شود!

خدا: اذان صبح را می گویند هنگام طلوع آفتاب است ای بنده ی من بیدار شو

نماز صبحت قضا می شود خورشید از مشرق سر بر می آورد

ملائکه:خداوندا نمی خواهی با او قهر کنی؟

خدا: او جز من کسی را ندارد…شاید توبه کرد…

بنده ی من تو به هنگامی که به نماز می ایستی من آنچنان

گوش فرا میدهم که انگار همین یک بنده را دارم و تو چنان غافلی که گویا صد ها خدا داری ..........

منبع:سایت همسفر

منبع:حرف دل جامعه

سه ساله بود که پدرش شهیدشد.دانشگاه که قبول شدهمه گفتندبا سهمیه قبول شده؛ولی هیچوقت نفهمیدند کلاس اول وقتی می خواستند به او یاد بدهند که بنویسد بابا یک هفته در تب سوخت...

در تفحص شهدا،دفترچه یادداشت یک شهید شانزده ساله پیدا شدکه گناهان هر روزش را در آن یادداشت کرده بود.

گناهان یک روز او این ها بود:

-سجده نماز ظهر طولانی نبود!

-زیاد خندیدم!

-هنگام فوتبال شوت خوبی زدم که از خودم خوشم آمد!