وصیت نامه دوم

بسم الله الرحمن الرحیم

انا لله و انا الیه راجعون

خدایا ، خدایا ، تو را به جان مهدی (عج) تا انقلاب مهدی (عج) خمینی را نگهدار . به خدا قسم من از شهدا و خانواده شهدا خجالت می کشم وصیت نامه بنویسم . حال سخنانم را برای خدا در چند جمله انشاالله خلاصه می کنم .

خدایا مرگ مرا و فرزندان و همسرم را شهادت قرار بده .

خدایا ، همسر و فرزندانم را به تو می سپارم .

خدایا ، در این دنیا چیزی ندارم ، هرچه هست از آن توست .

پدر و مادر عزیزم ، ما خیلی به این انقلاب بدهکاریم .

عباس بابایی

22/4/1361

21ماه مبارک رمضان

 برای خواندن وصیت نامه اول شهید بابایی به ادامه مطلب بروید...

شهيد احمد كشوري در تيرماه 1332ش در شمال به دنيا آمد. وي در سال1351 وارد هوانيروز شد و دوره‌هاي آموزش خلباني با هلي‌كوپتر را با موفقيت به پايان رساند. او از سال‌هاي قبل از انقلاب فعاليت‌هاي ضدرژيم خود را آغاز كرده بود و در دوران نخست‌وزيري بختيار با همراهي دوستان خود، قصد انجام كودتا و ساقط كردن حكومت پهلوي را داشت كه با پيروزي انقلاب فعاليت‌هاي مختلفي در پاكسازي كردستان از لوث عناثر ضدانقلاب انجام داد. وي پس از آغاز جنگ، فرماندهي هوانيروز منطقه ايلام را به عهده گرفت و با دل و جان به انجام وظيفه پرداخت. اين شهيد بزرگوار سرانجام در15 آذر سال1359 در حالي كه از يك مأموريت بسيار مشكل، اما پيروز باز مي‌گشت، در منطقه ميمك در ايلام، مورد حمله مزدوران بعثي قرار گرفت. در اين ميان، در حالي كه هلي‌كوپترش در اثر اصابت راكت هواپيما، به شدت مي‌سوخت، آن را تا موضع خودي هدايت كرد و آنگاه در خاك وطن سقوط كرد و به آرزوي ديرينه‌اش  دست يافت و شربت شهادترا مردانه سركشيد. پيكر پاك او را به تهران انتقال داده و در بهشت زهرا به خاك سپردند.

سردار شهید سیدیونس فاطمی در روستای منوچهرکلا از توابع شهرستان نوشهر استان مازندران در سال  ۱۳۳۶دیده به جهان گشود. چشمانش را که گشود تصویر مادر را در  قاب عکس داخل خانه دید و نوازش دستان پرمهرش را هیچگاه لمس نکرد.

سید یونس را به خاله اش سپردند تا شاید اندکی از مهر مادری را درک کند و در دامن او پرورش یابد. با پایان سال سوم دبیرستان راهی خدمت سربازی شد و از همانجا به فعالیت‌های مذهبی خویش از جمله پخش اعلامیه و نوارهای حضرت امام(ره) پرداخت. پس از طلوع خورشید انقلاب، یونس از بنیانگذاران سپاه در شهرستان نور شد. اندکی بعد، منافقین در گنبد به شورش پرداختند و فاطمی به عنوان فرمانده عملیات به آنجا اعزام شد. در آن درگیری از ناحیه پا مجروح گشت.

خودش را به همراه اشرار تنبیه کرد

در سال ۶۰ فرمانده ی یکی از پایگاه های مقاومت بودم. در حال انجام گشت به چند نفر از اشرار شهر که در حالت مناسبی نبودند، تذکر دادیم. بین ما و آنها درگیری لفظی پیش آمد و با الفاظ رکیک اهانت کردند. قضیه را به شهید فاطمی گزارش کردیم. بلافاصله دستور داد آنها را بیاوریم سپاه. شهید فاطمی برای تنبیه، آنها را چند بار دور پادگان شهید پولادی دواند و هم زمان با آنها خودش هم می دوید. یکی از اشرار رو به شهید گفت: «حالا چرا خودت می دوی؟» ایشان جواب داد: «دارم خودم را تنبیه می کنم، چرا که تنبیه حق من است. لابد یک جایی از کارم مشکل داشت که شما امروز به خودتان اجازه دادید، شأن بچه های بسیج را با اهانت های تان پایین بیاورید» به روایت  عیسی بحرینی

با آغاز جنگ تحمیلی، یونس راهی جبهه شد و تا انتهای جنگ حضوری فعال و تأثیرگذاری داشت. او از فرماندهان گردان امام حسن(ع) لشکر ویژه ۲۵ کربلا بود و در بیشتر عملیات‌ها شرکت داشت و بارها از ناحیه سر، گردن و شکم مجروح شد که سرانجام در روز ۹ خرداد سال ۱۳۶۷ با اصابت ترکش خمپاره در قتلگاه شلمچه به شهادت رسید.

سال 1366 بود كه در پادگان شهر سقز حضور داشتيم و نيروهاي عملياتي تيپ نينوا از لشكر 10 حضرت سيدالشهدا (ع) به منطقه عملياتي والفجر 10 و شهر حلبچه  اعزام شده بودند وخود را براي عمليات بيت المقدس چهار آماده مي نمودند و الباقي نيروها در احتياط قرار داشتند و عمدتا مشغول آموزش نظامي و مرور نكات و تاكتيكهاي نظامي بودند. اين ايام مصادف با روزهاي پاياني ماه شعبان بود و دغدغه عزيزان رزمنده روزه ماه مبارك رمضان بود كه پيوسته از ما سوال ميكردند كه آيا ميتوانيم قصد اقامت كنيم . بنده بعد از بررسي هاي لازم و اطلاع از وضعيت منطقه و لغو مرخصي نيروها ، كه همه در حالت احتياط قرار داشتند وكسي نمي توانست از پادگان خارج شود مگر براي ضرورت و خريد از شهر، در مراسم صبحگاه اعلام كردم كه مطمئنا تا ده روز آينده هيچ گونه تغيير وضعيتي نخواهيم داشت و عزيزان رزمنده ميتوانند قصد اقامت نموده و  اعمال ماه مبارك رمضان را انجام دهند هنوز از اين اعلام ، چهار روز نگذشته بود كه فرماندهي ابلاغ نمود كه سريعا از منطقه غرب خود را به منطقه جنوب رسانيده تا در عملياتي كه بناست انجام شود اجراي ماموريت نماييد.با اين ابلاغيه ما هم به نيروها اعلام كرديم كه آماده حركت شوند .عموما در اين چند سال جنگ شرايط به نحوي نبود كه بشود قصد اقامت نمود و اعمال ماه مبارك رمضان را انجام داد و اين خاطره مذكور هم شاهدي بر اين مدعاست.  

خاطره ازسعيد اردستاني

- سال پنجاه و دو تازه دانشجو شده بودم. تقسیممان که کردند، افتادم خوابگاه شمس تبریزی. آب و هوای تبریز به من نساخت ، بد جوری مریض شدم. افتاده بودم گوشه ی خوابگاه . یکی از بچه ها برایم سوپ درست می کرد و ازمن مراقبت می کرد. هم اتاقیم نبود. خوب نمی شناختمش. اسمش را که از بچه ها پرسیدم، گفتند « مهدی باکری.»

2- رفتیم توی شهر و یک اتاق کرایه کردیم. به من گفت « زندگی ای که من می کنم سخته ها .» گفتم « قبول.» برای همه کاراش برنامه داشت؛ خیلی هم منظم و سخت گیر. غذا خیلی کم می خورد. مطالعه خیلی می کرد. خیلی وقت ها می شد روزه می گرفت. معمولا همان روزهایی هم که روزه بود می رفت کوه. به یاد ندارم روزی بوده باشد که دونفرمان دو تا غذا از سلف دانشگاه گرفته باشیم. همیشه یک غذا می گرفتیم، دو نفری می خوردیم .خیلی وقت ها می شد نان خالی می خوردیم. شده بود سرتاسر زمستان ، آن هم توی تبریز ، یک لیتر نفت هم توی خانه مان نباشد. کف خانه مان هم نم داشت، برای این که اذیتمان نکند چند لا چند لا پتو و فرش و پوستین می انداختیم زمین.

3- سال پنجاه و شش پادگان ارومیه خدمت می کردم. آمدند گفتند « ملاقاتی داری.» مهدی بود. به من گفت « باید از این جا دربری.» هر طور بود زدم بیرون. من را برد خانه ی عمه ش . کلی شیشه ی نوشابه آن جا بود . گفت« بنزین می خوایم.» از باک ژیانم بنزین کشیدم بیرون. شروع کردیم کوکتل مولوتف ساختن. خوب بلد نبودم اما مهدی وارد بود. چند تایش را بردیم بیرون  شهر و امتحان کردیم. ازش خبری نداشتم. کوکتل مولو تف هایی را هم که ساخته بودیم ندیدم . دو – سه روز بعد شنیدم مشروب فروشی های شهر یکی یکی دارد آتش می گیرد. حالا می فهمیدم چرا ازش خبری نیست.

همان اول انقلاب دادستان ارومیه شده بود. من و حمید را فرستاد برویم یک ساواکی را بگیریم.پیرمرد عصا به دستی در را باز کرد. گفت « پسرم خونه نیست.» گزارش که  می دادیم، چند بار از حال پیرمرد پرسید . می خواست مطمئن شود نترسیده.

دختر خانه بودم. داشتم تلویزیون تماشامی کردم. مصاحبه ای بود با شهردار شهرمان . یک خورده که حرف زد، خسته شدم سرش را انداخته بود پایین و آرام آرام حرف می زد. باخودم گفتم« این دیگه چه جور شهرداریه؟ حرف زدن هم بلد نیست.» بلند شدم و تلویزیون را خاموش کردم . چند وقت بعد همین آقای شهردار شریک زندگیم شد.

بعد از مدت ها آمده بود خانه ی ما. تعجب کردیم. نشسته بود جلوی ما حرف های معمولی می زد. مادرم هم بود. زن داداشم هم بود. همه بودند یک کمی میوه خورد و بلند شد که برود. فهمیده بودم چیزی میخواهد بگوید که نمی تواند. بلند که شد. ما هم باهاش پاشدیم تا دم در . هی اصرارکرد نیاییم . اما همگی رفتیم؛ توی راه رو به من فهماند بیرون منتظرم است . به بهانه ی خرید رفتم بیرون . هنوز سر کوچه ایستاده بود. به من گفت «آقا مهدی را می شناسی؟ مهدی باکری؟ می خواد ازت خواستگاری کنه ! به ش چی بگم؟» یک هفته تمام فکر می کردم . شهردار ارومیه بود. از سال پنجاه و یک که ساواکی ها علی شان را اعدام کرده بودند، اسمشان را شنیده بودم.